محبت به حضرت علی (ع)

یکى از شاعران پر صلابت و زبر دست عصر امام صادق (علیه السلام) که با قصائد و اشعار پر معنا و کوبنده خود از حریم امامت امام على (علیه السلام) و امامان بعد از او، و از حریم تشیع دفاع مى‏کرد اسماعیل بن محمد معروف به سید حمیرى است که بیش از 2300 قصیده در دفاع از اسلام ناب و مذهب تشیع سرود.(29)
با توجه به این که این شاعر، در سالهاى جوانى طرفدار مذهب کیسانى و گرفتار بعضى از گناهان بود، هنگامى که در بستر مرگ افتاد، جریانى براى او پیش آمد که بسیار جالب است و آن این که:
حسین بن عون مى‏گوید: شنیدم سید حمیرى، بیمار و بسترى است، به عیادتش رفتم، دیدم در حال جان دادن است و عده‏اى از همسایگانش که عثمانى بودند و با مذهب شیعه مخالفت مى‏کردند، در کنار بسترش، به گرد هم آمدند، سید حمیرى چهره‏اى زیبا و پیشانى پهن داشت، ناگاه دیدیم نقطه سیاهى در صورتش پیدا شد و کم کم زیاد گردید به طورى که همه صورتش سیاه گردید، شیعیان حاضر، از این حادثه، بسیار غمگین شدند از این رو که عده‏اى ناصبى و مخالف شیعه در آنجا بودند و همین را دستاویزى براى مخالفت با شیعه قرار مى‏دادند و شماتت مى‏کردند، ولى چندان نگذشت که ناگهان نقطه سفیدى در چهره او پیدا شد و کم کم زیاد گردید و سراسر صورتش را فرا گرفت، سید در حالى که خنده بر لب داشت و چهره‏اش برافروخته شده بود این اشعار را خواند:
کذب الزاعمون ان علیا لن ینجى محبه من هناب
قد و ربى دخلت جنه عدن و عفالى الاله عن سیئاتى
فابشروا الیوم اولیا على و تولوا الوصى حتى الممات
ثم من بعده تولوا بنیه واحد بعد واحد با الصفات
آنان که پنداشتند که على (علیه السلام) دوستانش را از سختیها، نجات نمى‏دهد، دروغ مى‏گویند، آرى سوگند به پروردگارم هم اکنون به بهشت عدن وارد شدم و خداوند همه گناهانم را بخشید
پس بشارت دهید دوستان على (علیه السلام) را که تا آخر عمر، در راستاى ولایت و محبت على(ع)، وصى رسول خدا(ص) حرکت کنند، و بعد از او در راه ولایت پسران آن حضرت، یکى پس از دیگرى با توجه به صفات امامت که دارند، قدم بردارند.
سپس گفت: گواهى مى‏دهم که معبودى جز خداى یکتا نیست، و به حق، محمد رسول خدا(صلى الله علیه و آله و سلم) است، و به حق على (علیه السلام) امیر مومنان است… این ماجرا به گوش مردم رسید، دوست و دشمن براى تشییع جنازه سید حمیرى، اجتماع کردند.
سپس حسین بن عون گفت: من با این دو گوش خود شنیدم و گرنه هر دو گوشم کر گردند که امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) فرمودند:
بر روحى که از جسد خود جدا مى‏شود حرام است جدا شود مگر این که پنج تن، حضرت محمد(صلى الله علیه و آله و سلم) و على (علیه السلام) و فاطمه (سلام الله علیه) و حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) را بنگرد به گونه‏اى که چشمش روشن گردد (اگر از پیروان آنها باشد) یا چشمش داغ شود (اگر از موالیان آنها نباشد).(30)
(30) - اقتباس از کشف الغمه ج 1، ص 549، و ص 550

ایت الله بهجت
خوب است که انسان اسم خود را در هر کار خیر بنویسد و خود را شریک گرداند؛ زیرا فردای قیامت معلوم نیست کدام قبول و کدام ردّ می شود!

حضرت زهرا سلام الله علیها
من اصعد الی الله خالص عبادته اهبط الله عزوجل الیه افضل مصلحته؛

کسی که عبادت های خالصانه خود را به سوی خدا فرستد، پروردگار بزرگ برترین مصلحت را به سویش فرو خواهد فرستاد.
بحار الانوار ، ج 70، ص 249

دست خیانت و تحریف در برخی روایات

هر پژوهشگری به روایاتی که از نسب امام عصر علیه السلام سخن می گوید، مراجعه کند به روشنی در خواهد یافت که امام مهدی علیه
السلام بی هیچ تردیدی فرزند گرامی حضرت امام حسن عسکری علیه السلام است. با این وصف شما در برخی از کتابهای اهل سنت به
روایتی برمی خورید که دست تحریف و تزویر بسوی آن دراز شده و خیانتکارانه بخاطر زشت و بی اعتبار جلوه دادن روایت ومنحرف ساختن
آن از هدف اصلی خویش که بیان شخصیت و نسب حضرت مهدی علیه السلام است، یک واژه بیگانه بر آن افزوده است و به همین جهت هم این
روایت، ارزش و اصالت حقیقی خویش را از دست داده است.
علاوه بر این، روایت مورد اشاره، از نظر سند و متن نیز ضعیف است و نزد
پژوهشگران فاقد ارزش و اعتبار. اما شگفت اینجاست که برخی از بداندیشان صدها روایت صحیح و اصیل و معتبر را در این مورد
رها ساخته و به همین روایت فاقد ارزش و اعتبار چسبیده اند، چرا که پاسخگوی تمایلات و خواسته های دل بیمار آنان است.
آن روایت این است:
عن ابی داود، عن زائدة، عن عاصم، عن زر، عن عبدالله، عن النبی صلی الله علیه و اله و سلم انه قال:
«لو لم یبق من الدنیا الا یوم واحد، لطول الله ذلک الیوم، حتی یبعث الله رجلا منی - او: من اهل بیتی - یوطی ء اسمه اسمی
(واسم ابییه اسمی) یملاء الارض قسطا و عدلا، کما ملئت ظلما و جورا.»
این روایت با چیزی که دست تحریف و خیانت بدان افزوده است، از دیگر انبوه روایات که پیرامون حضرت مهدی علیه السلام آمده
است، از نظر سند و متن متفاوت است.
از نظر سند: بدان جهت فاقد ارزش است که روایت بوسیله فردی به نام «زائده» روایت شده است و او فردی است که دانشمندان علم
رجال در بیوگرافی اش تصریح کرده اند که:

«انه یزید فی الاحادیث». [1] .

یعنی او در روایات می افزود و امانت در نقل را رعایت نمی کرد.

اما از نظر متن: بدان دلیل فاقد ارزش است که این روایت از «زر»، از راههای فراوان دیگری روایت شده است و در هیچ کدام از
آن، جمله «و اسم ابیه اسم ابی» وجود ندارد. [2] واین نشانگر آن است که این جمله اضافی، ساخته و
پرداخته فردی به نام «زائده» است که پژوهشگران اهل سنت نیز این واقعیت را دریافته اند از
از جمله یکی از آنان در کتاب خویش می نویسد:
«همه روایات رسیده از پیامبر صلی الله علیه و اله و سلم در این مورد، فاقد جمله «و اسم ابیه اسم ابی» می باشد.»
آنگاه روایت مورد بحث را از «زائده» می آورد و پس از آن می گوید:
«ترمذی این روایت را نقل نموده است، اما آن جمله راذکر نکرده است.»
و در انبوه روایات حافظان و افراد مورد اعتماد که روایت را آورده اند، تنها این عبارت است: «اسمه اسمی».
و آخرین سخن در این مورد این است که امام «احمد بن حنبل» با دقت در درستی کارش در نقل روایات، این حدیث را در «مسند»
خویش در موارد متعددی آورده است و همه جا تنها جمله «اسمه اسمی» می باشد. [3] .
علاوه بر آنچه آمد، در همه روایات رسیده از پیامبر در مورد شخصیت والای امام مهدی علیه السلام، عبارت کوتاه «واسمه اسم
ابی» وجود ندارد و مسلمانان نیز بر این مطلب اتفاق نظر دارند که آن حضرت فرزند حضرت حسن عسکری علیه السلام است.
بااین بیان روایت تحریف شده «زائد» فاقد ارزش و اعتبار است و از دیدگاه علما و دانشمندان، مردود؛ چرا که با انبوه
روایات صحیح و معتبر، ناسازگار است و نیز بدان دلیل که «زائد» عنصری شناخته شده است که با روایات بازی می کرد و طبق هواها و
خواسته های خویش، در آنها دستکاری می نمود.

[1] معجم احادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 1، ص 172 و 178 به نقل از بیان شافعی، ص 482.

[2] جهت اطلاع بیشتر مراجعه شود به: معجم الاحادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 1، ص 168 و
178 و منتخب الاثر، ص 141.
[3] البیان فی اخبار صاحب الزمان، ص 94 و 93، چاپ بیروت سال 1399 ه. و رجوع شود به: مسند احمد
بن حنبل، ح 1 ص 376.