محبت به حضرت علی (ع)

یکى از شاعران پر صلابت و زبر دست عصر امام صادق (علیه السلام) که با قصائد و اشعار پر معنا و کوبنده خود از حریم امامت امام على (علیه السلام) و امامان بعد از او، و از حریم تشیع دفاع مى‏کرد اسماعیل بن محمد معروف به سید حمیرى است که بیش از 2300 قصیده در دفاع از اسلام ناب و مذهب تشیع سرود.(29)
با توجه به این که این شاعر، در سالهاى جوانى طرفدار مذهب کیسانى و گرفتار بعضى از گناهان بود، هنگامى که در بستر مرگ افتاد، جریانى براى او پیش آمد که بسیار جالب است و آن این که:
حسین بن عون مى‏گوید: شنیدم سید حمیرى، بیمار و بسترى است، به عیادتش رفتم، دیدم در حال جان دادن است و عده‏اى از همسایگانش که عثمانى بودند و با مذهب شیعه مخالفت مى‏کردند، در کنار بسترش، به گرد هم آمدند، سید حمیرى چهره‏اى زیبا و پیشانى پهن داشت، ناگاه دیدیم نقطه سیاهى در صورتش پیدا شد و کم کم زیاد گردید به طورى که همه صورتش سیاه گردید، شیعیان حاضر، از این حادثه، بسیار غمگین شدند از این رو که عده‏اى ناصبى و مخالف شیعه در آنجا بودند و همین را دستاویزى براى مخالفت با شیعه قرار مى‏دادند و شماتت مى‏کردند، ولى چندان نگذشت که ناگهان نقطه سفیدى در چهره او پیدا شد و کم کم زیاد گردید و سراسر صورتش را فرا گرفت، سید در حالى که خنده بر لب داشت و چهره‏اش برافروخته شده بود این اشعار را خواند:
کذب الزاعمون ان علیا لن ینجى محبه من هناب
قد و ربى دخلت جنه عدن و عفالى الاله عن سیئاتى
فابشروا الیوم اولیا على و تولوا الوصى حتى الممات
ثم من بعده تولوا بنیه واحد بعد واحد با الصفات
آنان که پنداشتند که على (علیه السلام) دوستانش را از سختیها، نجات نمى‏دهد، دروغ مى‏گویند، آرى سوگند به پروردگارم هم اکنون به بهشت عدن وارد شدم و خداوند همه گناهانم را بخشید
پس بشارت دهید دوستان على (علیه السلام) را که تا آخر عمر، در راستاى ولایت و محبت على(ع)، وصى رسول خدا(ص) حرکت کنند، و بعد از او در راه ولایت پسران آن حضرت، یکى پس از دیگرى با توجه به صفات امامت که دارند، قدم بردارند.
سپس گفت: گواهى مى‏دهم که معبودى جز خداى یکتا نیست، و به حق، محمد رسول خدا(صلى الله علیه و آله و سلم) است، و به حق على (علیه السلام) امیر مومنان است… این ماجرا به گوش مردم رسید، دوست و دشمن براى تشییع جنازه سید حمیرى، اجتماع کردند.
سپس حسین بن عون گفت: من با این دو گوش خود شنیدم و گرنه هر دو گوشم کر گردند که امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) فرمودند:
بر روحى که از جسد خود جدا مى‏شود حرام است جدا شود مگر این که پنج تن، حضرت محمد(صلى الله علیه و آله و سلم) و على (علیه السلام) و فاطمه (سلام الله علیه) و حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) را بنگرد به گونه‏اى که چشمش روشن گردد (اگر از پیروان آنها باشد) یا چشمش داغ شود (اگر از موالیان آنها نباشد).(30)
(30) - اقتباس از کشف الغمه ج 1، ص 549، و ص 550