برگی از دفتر فضائل و مناقب علوی و فاطمی علیهماالسلام

امام صادق (ع): لولا ان الله تبارک و تعالی خلق امیرالمؤمنین (ع) لفاطمة ما کان لها کفو علی ظهر الارض من آدم و من دونه؛ اگر خدای تبارک و تعالی امیرالمؤمنین (ع) را برای فاطمه خلق نکرده بود، برای او بر روی زمین، از آدم گرفته تا دیگران، همتایی وجود نداشت.

فاطمه (س) که سلاله توحیدمدارانی چون ابراهیم خلیل (ع) است، و اوکه دامنش جایگاه پرورش اولیای دین و ضامن بقای رسالت پدربزرگوارش است، همسر و همتایی جز شیر بیشه توحید، امیرالمؤمنین (ع) نخواهد داشت و این چنین است که ازدواجش نیز به امر حق تعالی است؛ (فاطمه (س) گلواژه آفرینش؛ مرتضوی، سید ضیاء)

از انس بن مالک و بریده نقل شده است که گفتند: پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله این آیه شریفه (فی بیوت اذن الله ان ترفع [توبه/ 36]) را در جمع یاران تلاوت فرمود، یکی از آن میان برخاست و گفت: کدامین خانه ها مورد نظر است یا رسول الله؟ حضرت پاسخ داد: خانه های انبیاء الهی.

ابوبکر برخاست و اشاره به خانه علی و فاطمه کرد و گفت: ای رسول خدا! آیا این خانه هم شامل این بیوت می باشد؟

حضرت جواب فرمود: بلی این خانه جزء شرافتمندترین و با فضیلت ترین آن خانه ها می باشد. (پرتوی از فضائل امیر مؤمنان، علی علیه السلام، ص: 132؛ صافی گلپایگانی، لطف الله)

پیوند آسمانی
از حوادث سال دوم هجرت ازدواج میمون امیر المؤمنین علی(ع) با فاطمه دختر رسول خدا(ص) بود که به امر پروردگار صورت گرفت.

و ملخص آن، چنانکه در روایات بسیاری از شیعه و اهل سنت رسیده است، چنان بود که چون فاطمه به سن رشد رسید بزرگان اصحاب آن حضرت از مهاجر و انصار برای خواستگاری فاطمه به نزد رسول خدا(ص) آمدند و پاسخی که پیغمبر خدا به همه آنها می داد این بود که من در مورد ازدواج فاطمه منتظر فرمان و دستور خدا هستم و گاهی هم صغر سن و کم سالی فاطمه را دلیل بر رد درخواستشان ذکر می فرمود و کسی که تا به آن روز به این عنوان نزد پیغمبر(ص)نرفته بود، علی(ع) بود.

روزی عمر و ابو بکر که هر کدام برای خواستگاری رفته بودند و همان پاسخ را شنیده بودند با خود گفتند: چنین به نظر می رسد که رسول خدا(ص) فاطمه را برای علی نگاه داشته، خوب است به نزد علی برویم و او را برای این منظور نزد پیغمبر بفرستیم و از آن سو جبرئیل نیز نازل شده و دستور ازدواج فاطمه را با علی(ع) از طرف خدای تعالی به پیغمبر ابلاغ کرد.

برای این منظور روزی به جستجوی علی(ع) رفته و او را در نخلستانی که مشغول آبیاری درختان خرما بود پیدا کردند و پیشنهاد خواستگاری کردن فاطمه(ع) را از رسول خدا(ص) بدو دادند و علی(ع) نیز که خود مایل به این کار بود با پیشنهاد آن دو نفر دست از کار کشید و پس از آنکه وضو ساخته و دو رکعت نماز خواند به خانه رسول خدا(ص) آمد ولی شرم و حیا مانع شد که منظور خود را بر زبان آورد ورسول خدا(ص) از وضع ورود و نظر کردن به چهره علی(ع)مقصود او را دانسته و بدو گفت:

برای خواستگاری فاطمه آمده ای؟ و چون پاسخ مثبت شنید از او پرسید: برای انجام این کار از مال دنیا چه دارد؟علی(ع)عرض کرد: شمشیری و اسبی و زره ام و شتر آبکشم. پیغمبر فرمود: اما شتر آبکش و شمشیر و اسب را که نمی توانی صرف این کار کنی و همه آنها مورد حاجت توست ولی زره خود را می توانی صرف این کار کنی.

علی(ع) به بازار آمد و زره خود را به چهارصد و هشتاد درهم فروخت و آن پول را آورده در دست پیغمبر ریخت، آن حضرت نیز مقداری از آن پول را به مقداد بن اسود داد تا جهیزیه ای برای فاطمه تهیه کند، مقداد هم به بازار رفته و سنگ آسیایی با ظرفی برای آب و تشکی از پوست خریداری کرده به نزد رسول خدا(ص) آورد و آن حضرت به کمک یکی از زنان وسایل ازدواج و زفاف زهرا(س) را فراهم کرد و پس از جنگ بدر مراسم زفاف و عروسی انجام شد. ( زندگانی حضرت محمد(ص) , رسولی محلاتی، سید هاشم)

ادامه »

عاقبت بخیری مسلم

تقویم را که مرور می کردم دیدم روز نهم ذی الحجه(عرفه) سالروز شهادت مسلم بن عقیل است. نمی دانم او در طی مسیر زندگیش چه کرد که توانست در آخرین امتحان مهم الهی اینگونه سربلند بیرون بیاید. امتحانی که دیگران به راهتی باختند و شرمنده شدند.

شاید آتش سرخی که مولا علی (علیه السلام) بر دستان عقیل، پدرش زد اجازه نداد که کودکانی تربیت کند که فردا سرشکسته و شرمنده خدا و اهل بیت (علیهم السلام) باشند.

او مسیر سختی را طی کرد از زمانی که همه گرداگرد او جمع شدند تا زمانی که نمازش را در مسجد خواند و برگشت دید کسی پشت سرش نیست. آه چه جوانمردی که به راحتی می توانست دشمنش را در خانه ی هانی بکشد اما رسم مهمان نوازی از مولایش علی و فرزندانش آموخته بود.

آری مسلم عاقبت بخیر شد  و اولین مسافر این کاروان عشق شد.

متن دعای امام حسین (ع) در روز عرفه همراه با ترجمه فارسی

از جمله دعاهاى مشهور این روز دعاى حضرت سید الشّهدا علیه السّلام است.
بشر و بشیر پسران غالب اسدى روایت کرده اند، که بعد از ظهر روز عرفه در صحراى عرفات خدمت آن حضرت بودیم، پس با گروهى از اهل بیت و فرزندان و شیعیان، با نهایت خاکسارى و خشوع، از خیمه خود بیرون آمدند، و در جانب چپ کوه ایستادند، و روى مبارک خویش را بسوى کعبه نمودند و دست ها را برابر صورت برداشتند مانند مسکینى که طعام طلبد، و این دعا را خواندند:
اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَيْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا كَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ واَتْقَنَ بِحِكْمَتِهِ الصَّنائِعَ لا تَخْفى عَلَيْهِ الطَّلايِـعُ وَلا تَضيعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ جازى كُلِّ صانِعٍ وَرائِشُ كُلِّ قانعٍ وَراحِمُ كُلِّ ضارِعٍ وَمُنْزِلُ الْمَنافِعِ وَالْكِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ السّاطِعِ وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ وَلِلْكُرُباتِ دافِعٌ وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ،
خداى را سپاس که براى حکمش برگرداننده اى، و براى بخشش بازدارنده اى و همانند ساخته اى ساخته هیچ سازنده اى نیست، و او سخاوتمند وسعت بخش است، انواع مخلوقات را پدید آورد، و ساخته ها را با حکمتش محکم نمود، طلیعه ها بر او پوشیده نمى ماند، و ودیعه ها نزد او ضایع نمى شود پاداش دهنده هر سازنده، و بى نیازکننده هر قناعت گر، و رحم کننده بر هر نالان، و فرو فرستنده سودها، و نازل کننده کتاب جامع با نور درخشان است، او شنونده دعاها، و دورکننده بلاها، و بالابرنده درجات،
وَلِلْجَبابِرَةِ قامِعٌ فَلا اِلهَ غَيْرُهُ وَلا شَىْءَ يَعْدِلُهُ وَلَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ السَّميعُ الْبَصيرُاللَّطيفُ الْخَبيرُ وَهُوَ عَلى كُلِّشَىْءٍ قَديرٌ اَللّهُمَّ اِنّى اَرْغَبُ إِلَيْكَ وَ اَشْهَدُ بِالرُّبُوبِيَّةِ لَكَ مُقِرّاً بِاَنَّكَ رَبّى وَ اِلَيْكَ مَرَدّى اِبْتَدَاْتَنى بِنِعْمَتِكَ قَبْلَ اَنْ اَكُونَ شَيْئاً مَذْكُورا وَخَلَقْتَنى مِنَ التُّرابِ ثُمَّ اَسْكَنْتَنِى الاَْصْلابَ آمِناً لِرَيْبِ الْمَنُونِ وَاخْتِلافِ الدُّهُورِ وَالسِّنينَ،
و کوبنده گردن کشان است، پس معبودى جز او نیست، و چیزى با او برابرى نمى کند، و چیزى همانندش نیست، و اوست شنوا و بینا، و لطیف و آگاه، و بر هرچیز تواناست.
خدایا به سوى تو رغبت می نمایم، و به پروردگاری تو گواهى مى دهم، اقرارکننده ام که تو پروردگار منى، و بازگشت من به سوى تو است، وجودم را با نعمتت آغاز کردى پیش از انکه موجودى قابل ذکر باشم، و مرا از خاک پدید آوردى، سپس در میان صلب ها جایم دادى، درحالى که از حوادث زمانه و رفت و آمد روزگار و سال ها،
فَلَمْ اَزَلْ ظاعِناً مِنْ صُلْبٍ اِلى رَحِمٍ فى تَقادُمٍ مِنَ الاَْيّامِ الْماضِيَةِ وَالْقُرُونِ الْخالِيَةِ لَمْ تُخْرِجْنى لِرَاْفَتِكَ بى وَلُطْفِكَ لى وَاِحْسانِكَ اِلَىَّ فى دَوْلَةِ اَئِمَّةِ الْكُفْرِ الَّذينَ نَقَضُوا عَهْدَكَ وَكَذَّبُوا رُسُلَكَ لكِنَّكَ اَخْرَجْتَنى لِلَّذى سَبَقَلى مِنَ الْهُدَى الَّذى لَهُ يَسَّرْتَنى وَفيهِ اَنْشَاءْتَنى وَمِنْ قَبْلِ ذلِكَ رَؤُفْتَ بى بِجَميلِ صُنْعِكَ وَسَوابِـغِ نِعَمِكَ فابْتَدَعْتَ خَلْقى مِنْ مَنِىٍّ يُمْنى وَاَسْكَنْتَنى فى ظُلُماتٍ ثَلاثٍ بَيْنَ لَحْمٍ وَدَمٍ وَجِلْدٍ،
ایمنى بخشیدى همواره کوچ کننده بودم از صلبى به رحمى، درگذشته از ایام و قرنهاى پیشین، از باب رأفت و لطف و احسانى که به من داشتى، مرا در حکومت پیشوایان کفر، آنان که پیمانت را شکستند، و پیامبرانت را تکذیب کردند، به دنیا نیاوردى، ولى زمانی به دنیا آوردى به خاطر آنچه در علمت برایم رقم خورده بود و آن عبارت بود از هدایتى که مرا براى پذیرفتن آن آماده ساختى، و در عرصه گاهش نشود و نمایم دادى، و پیش از آن هم با رفتار زیبایت، و نعمت هاى کاملت بر من مهر ورزیدى، در نتیجه وجودم را پدید آوردى از نطفه ریخته شده و در تاریکی هاى سه گانه میان گوشت و خون و پوست جایم دادى،

ادامه »

فضیلت شب و روز عرفه

عبادات و دعا رشته اتصال انسان با مبدأ هستی و قدرت لایزال الهی هستند؛ از این رو لذا نمی توان گفت که دعا و عبادات، مخصوص ایّام خاص می باشند؛ اما زمانهایی وجود دارد که فرصت ویژه ای برای ارتباط با خداوند از طریق دعا و راز و نیاز است؛ چرا که رحمت خاص خداوند در آنها از مبدأ اعلی به سوی بندگان سرازیر می گردد و بنده باید تلاش کند خود را در معرض دریافت آن عنایات و رحمتهای ویژه الهی قرار دهد؛ چنانکه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «اِنَّ لِرَبِّکُمْ فِی اَیّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحاتٌ اَلا فَتَعَرَّضُوا لَها؛ به راستی برای پروردگار شما در روزهای روزگارتان عطایا و بخششهایی است، هوشیار باشید و خود را در معرض آنها قرار دهید.» و قرآن کریم نیز می فرماید: «وَذَکِّرْهُمْ بِاَیّامِ اللّهِ»؛ و روزهای خدا را به آنان یاد آوری کن.» یکی از این روزها، نهم ذیحجّه یعنی روز عرفه است که می توان آن را روز دعا و نیایش نام نهاد. مخصوصا برای کسانی که توفیق تشرّف به حج و حضور در صحرای عرفات را پیدا کرده اند. مرحوم شیخ عباس قمی درباره شب عرفه می گوید: «از لیالی متبرّکه و شب مناجات با قاضی الحاجات است و توبه در آن مقبول و دعا در آن شب مستجاب است. و کسی که آن شب را به عبادت بسر آورد، اجر و پاداش هفتاد سال عبادت را دارد.» وی در رابطه با روز عرفه نیز می گوید: «روز عرفه از اعیاد عظیمه [و بزرگ] است، هر چند به اسم عید نامیده نشده و روزی است که حق تعالی بندگانش را به عبادت و طاعت فراخوانده و سفره های جود و احسان خود را برای آنها گسترده و شیطان در این روز تحقیر و رانده شده و خشمناک است.»

حج در ادیان

در انجیل واژه ای با عنوان حج وجود ندارد، بلکه تنها از اعیادی نام برده می شود که در آن به جشن و شادی می پردازند. در خصوص حج و آیین نخستین مسیحیت می توان گفت که حضرت عیسی علیه السلام نیز از جمله پیامبرانی بود که به ندای ابراهیم خلیل علیه السلام پاسخ داد؛ آن گاه که به امر خداوند آهنگ حج داد. حج یهود یک فریضه دینی بوده که تورات بر آنها واجب نموده است. یهودیان به اشکال مختلف با نوعی از مراسم حج سروکار دارند و به این منظور رهسپار اماکن متعدّدی می شوند. هر فرقه ای راه ویژه ای برای خود برگزیده است و در اعیاد مخصوص، آهنگ حجّ آن اماکن می کنند و با مذهب و تعالیم و عقاید خاص و اوامر و نواهی ویژه ای به انجام آن مراسم می پردازند.

حوزه نت

تاریخچه حج ابراهیمی

بر اساس روایات اسلامی، قدمت آیین حج به پیش از خلقت آدم باز می ‌گردد و نخستین حج ‌گزاران فرشتگان بودند که در آسمان چهارم بر گرد بیت المعمور به طواف و عبادت می ‌پرداختند. این مناسک پس از خلقت آدم به زمین نیز انتقال یافت و وی به فرمان خدا، مأمور بنای کعبه و برگزاری مراسم حج گردید. در این خصوص، عبارت قرآنی «اَوَّلَ بَیتٍ» (نخستین خانه) که در توصیف کعبه به کار رفته است. چه بسا ناظر به بنای کعبه توسط حضرت آدم باشد. سنّت حج‌ گزاری در میان اخلاف حضرت آدم (ملقب به ابوالحجاج) تداوم یافت و پیامبران به برگزاری آن اهتمام ویژه ‌ای داشته و بسیاری از آنان در جوار کعبه به خاک سپرده شده ‌اند. این وضع تا زمانی که حضرت ابراهیم مأمور بازسازی کعبه و احیای آیین حج گردید. گفته ‌اند که پس از اتمام بنای کعبه، جبرئیل مناسک حج را یک به یک به او آموخت.

حوزه نت

امیرالمؤمنین (علیه السلام)
إِنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ ع كَانَ يَقُولُ فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَيَّامِ اَلْعَشْرِ هَؤُلاَءِ اَلْكَلِمَاتُ اَلْفَاضِلاَتُ أَوَّلُهُنَّ ;لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ اَللَّيَالِي وَ اَلدُّهُورِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ أَمْوَاجِ اَلْبُحُورِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ خَيْرٌ مِمّا يَجْمَعُون لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ اَلشَّوْكِ وَ اَلشَّجَرِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ اَلشَّعْرِ وَ اَلْوَبَرِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ اَلْحَجَرِ وَ اَلْمَدَرِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ لَمْحِ اَلْعُيُونِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ فِي اَللَّيْلِ إِذا عَسْعَس وَ فِي اَلصُّبْحِ إِذا تَنَفَّس لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ عَدَدَ اَلرِّيَاحِ فِي اَلْبَرَارِي وَ اَلصُّخُورِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ مِنْ هَذَا اَلْيَوْمِ إِلَى يَوْمِ يُنْفَخُ فِي اَلصُّورِ قَالَ اَلْخَلِيلُ فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ إِنَّ عَلِيّاً ع كَانَ يَقُولُ مَنْ قَالَ ذَلِكَ فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنَ اَلْعَشْرِ عَشْرَ مَرَّاتٍ أَعْطَاهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِكُلِّ تَهْلِيلَةٍ دَرَجَةً فِي اَلْجَنَّةِ مِنَ اَلدُّرِّ وَ اَلْيَاقُوتِ مَا بَيْنَ كُلِّ دَرَجَتَيْنِ مَسِيرَةُ عَامٍ لِلرَّاكِبِ اَلْمُسْرِعِ فِي كُلِّ دَرَجَةٍ مَدِينَةٌ فِيهَا قَصْرٌ مِنْ جَوْهَرٍ وَاحِدٍ لاَ فَصْلَ فِيهَا فِي كُلِّ مَدِينَةٍ مِنْ تِلْكَ اَلْمَدَائِنِ مِنَ اَلدُّرِّ وَ اَلْحُصُونِ وَ اَلْغُرَفِ وَ اَلْبُيُوتِ وَ اَلْفُرُشِ وَ اَلْأَزْوَاجِ وَ اَلسَّرِيرِ وَ اَلْحُورِ اَلْعِينِ وَ مِنَ اَلنَّمَارِقِ وَ اَلزَّرَابِيِّ وَ اَلْمَوَائِدِ وَ اَلْخَدَمِ وَ اَلْأَنْهَارِ وَ اَلْأَشْجَارِ وَ اَلْحُلِيِّ وَ اَلْحُلَلِ مَا لاَ يَصِفُ خَلْقٌ مِنَ اَلْوَاصِفِينَ فَإِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ أَضَاءَتْ كُلُّ شَعْرَةٍ مِنْهُ نُوراً وَ اِبْتَدَرَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ يَمْشُونَ أَمَامَهُ وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ حَتَّى يَنْتَهِيَ إِلَى بَابِ اَلْجَنَّةِ فَإِذَا دَخَلَهَا قَامُوا خَلْفَهُ وَ هُوَ أَمَامَهُمْ حَتَّى يَنْتَهِيَ إِلَى مَدِينَةٍ ظَاهِرُهَا يَاقُوتَةٌ حَمْرَاءُ وَ بَاطِنُهَا زَبَرْجَدَةٌ خَضْرَاءُ فِيهَا أَصْنَافُ مَا خَلَقَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي اَلْجَنَّةِ وَ إِذَا اِنْتَهَوْا إِلَيْهَا قَالُوا يَا وَلِيَّ اَللَّهِ هَلْ تَدْرِي مَا هَذِهِ اَلْمَدِينَةُ بِمَا فِيهَا قَالَ لاَ فَمَنْ أَنْتُمْ قَالُوا نَحْنُ اَلْمَلاَئِكَةُ اَلَّذِينَ شَهِدْنَاكَ فِي اَلدُّنْيَا يَوْمَ هَلَّلْتَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالتَّهْلِيلِ هَذِهِ اَلْمَدِينَةُ بِمَا فِيهَا ثَوَاباً لَكَ وَ أَبْشِرْ بِأَفْضَلَ مِنْ هَذَا ثَوَابِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى تَرَى مَا أَعَدَّ اَللَّهُ لَكَ فِي دَارِهِ دَارِ اَلسَّلاَمِ فِي جِوَارِهِ عَطَاءً لاَ يَنْقَطِعُ أَبَداً قَالَ اَلْخَلِيلُ فَقُولُوا أَكْثَرَ مَا تَقْدِرُونَ عَلَيْهِ لِيَزْدَادَ لَكُمْ .
راوي گويد: علي بن ابي طالب عليه السلام همواره در هر روز از دهه نخست ذي الحجه اين ذكرهاي پر بار را مي گفتند: «لا اله الا الله عدد الليالي و الدهور لا اله الا الله عدد امواج البحور لا اله الا الله و رحمته خير مما يجمعون لا اله الا الله عدد الشوك و الشجر لا اله الا الله عدد الشعر و الوبر لا اله الا الله عدد الحجر و المدر لا اله الا الله عدد لمح العيون لا اله الا الله في الليل اذا عسعس و الصبح اذا تنفس لا اله الا الله عدد الرياح في البراري و الصخور لا اله الا الله من اليوم الي يوم ينفخ في الصور». خليل(يكي از راويان حديث)گويد امام علي عليه السلام پيوسته مي فرمود: هر كه اين ذكر را در هر روز از دهه نخست ذي الحجه گويد، خداي گرامي و بزرگ بر هر لا اله الا الله گويي او درجه اي از مرواريد و ياقوت در بهشت به او ارزاني فرمايد كه ميان هر درجه تا درجه ديگر مسافت صد سال براي سواركار شتابناك است و در هر درجه اي شهري است و در هر شهري كاخي از گوهر يكپارچه بدون ترك است و در هر شهري از آن شهرها خانه ها، دژها، اتاق ها، منزل ها، بسترها، همسران، تخت ها، حوريان، نازبالش ها، فرش ها، خوان هاي خوراك، خدمتگزاران، رودها، درختان، زيور آلات و جامگاني است كه هيچ آفريده وصفگري نتواند آن را به وصف آورد؛ پس چون از گور سر برآورد هر تار موي او پرتو افكند و هفتاد هزار فرشته به نزدش در آيند و در پيش روي و سمت راست و چپش گام نهند تا به بهشت رسد و آنگاه كه به بهشت در آيد، فرشتگان در پشت سرش بايستند و او در پيش رويشان گام بردارد تا به شهري رسند كه برونش از ياقوت سرخ و درونش از زبرجد سبز است و در آن هر آنچه كه خداي گرامي و بزرگ از انواع آفريدگان آفريده فراهم است و چون به آن شهر رسند فرشتگان گويند: اي دوست خدا آيا مي داني كه اين شهر به همراه آنچه در آن است چيست؟ گويد: نه، شما كيستيد؟ گويند: ما فرشتگاني هستيم كه در سراي دنيا آنگاه كه خداي گرامي و بزرگ را به يكتايي«لا اله الا الله»مي گفتي مي نگريستيم و گواه تو بوديم. اين شهر به همراه آنچه در آن است پاداش توست و تو را به پاداشي ارجمندتر از سوي خداي گرامي و بزرگ مژده باد تا آنچه كه خداوند براي تو در سرايش«دار السلام»در پناه خويش فراهم آورده بنگري بخششي كه هرگز زوال نيابد. خليل گويد: پس اين ذكر را تا آنجا كه مي توانيد بگوييد تا پاداش شما فزون گردد.

حوزه نت

دهه اول ماه ذی الحجه در نزد سالکین الی الله که از ابتدای ماه ذالقعده در اربعین کلیمی  به سر برده اند جایگاه ویژه ای دارد؛ در بعضی از روایات آمده است، شب های دهگانه ای که قرآن در سوره فجر به آن سوگند یاد کرده است، شب های دهه اول این ماه شریف است و این سوگند به خاطر عظمت آن است.

خداوند در سوره حج، آیه 28 ضمن بیان فریضه بزرگ حج، سخن از ایام معلومات گفته است که مومنان باید در آن به یاد خدا باشند. یکی از تفسیرهای معروف ایام معلومات که در روایات نیز آمده است، ده روز اول ماه ذی الحجه است. در حدیثی از رسول خدا(ص) می خوانیم که عبادت و کار نیک در هیچ ایامی به اندازه این ایام (ده روز اول ماه ذی الحجه) فضیلت ندارد. افزون بر اینها، هم صدا شدن با زائران خانه خدا در این ماه، و یاد و خاطره مراسم باشکوه حج و معنویت و برکات آن، حال و هوای دیگری به انسان می دهد، بویژه برای کسانی که در سلک زائران سعادتمند خانه خدا قرار گرفته اند، یا با یاد و خاطره آنها همراهند. وجود دو عید مهم اسلامی عید قربان (عید اضحی) و عید غدیر (عید ولایت) و روز عرفه و خاطره دعای عجیب و بسیار گران بهای امام حسین(ع) در عرفات، شکوه و عظمت خاصی به این ماه بخشیده، و سزاوار است همه مومنان از فضای آکنده از معنویت این ماه غافل نشوند و در خودسازی و تهذیب نفس بکوشند. آیت الله مجتبی تهرانی، در این نوشتار توصیه هایی نسبت به جایگاه و اهمیت مراقبه در این ماه شریف داشته اند.

مقایسه دهه ی اول ماه ذی الحجة با ماه مبارک رمضان
دهه اوّل ماه ذی حجّه از ایامی است که از نظر ارزشی در روایات ما خیلی بر روی آن تأکید شده و حتی آن را با ماه مبارک رمضان مقایسه کرده‏ا ند. در یک آیه شریفه آمده است که: «و اذکروا الله فی ایام معدودات» ما در روایات داریم که حضرات معصومین می گویند: ایام معدودات، همان دهه اول ماه ذی حجّه است. در این ایام زیاد خدا را ذکر کنید! حالا من به بعضی از آن روایات اشاره می کنم.

ارزش اعمال دهه ی اول ماه ذی الحجة بالاتر از جهاد فی سبیل الله
در روایتی دارد: «قال رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم: مَا مِنْ أَیَّامٍ أَزْکَی عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَی وَ لَا أَعْظَمَ أَجْراً مِنْ خَیْرٍ فِی عَشْرِ الْأَضْحَی؛ رسول خدا فرمود: هیچ ایامی پاکیزه تر و بزرگتر از نظر اجر و پاداش در مورد اعمال، از دهه اضحی نیست؛ دهه اضحی هم همین دهه اول ذی حجه است. قیل و لا الجهاد فی سبیل الله؟ به حضرت عرض شد که حتی نسبت به جهاد در راه خدا هم این ایّام با فضیلت‏تر است؟ قال: و لا الجهاد فی سبیل الله الا رجل خرج بنفسه و ماله ثمّ لم یرجع من ذلک بشیء؛ حضرت فرمودند: ارزش اعمالی که انسان در این دهه انجام می دهد از جهاد فی سبیل الله هم بیشتر است؛ مگر این‏که کسی مال، جان و همه چیزش را در جهاد فی سبیل الله ببرد و هیچ چیز را هم برنگرداند؛ یعنی نه مالش بماند و نه جانش… تنها چنین چیزی است که بافضیلت‏تر از این ایّام است.» این روایت گویای ارزش این ایام است.

در روایت دیگری از پیغمبر اکرم نقل شده که حضرت فرمودند: «مَا مِنْ أَیَّامٍ الْعَمَلُ الصَّالِحُ فِیهَا أَحَبُّ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَیَّامِ الْعَشْر؛ هیچ روزی نیست که خداوند انجام کار خیر در آن را بیشتر از این ده روز، دوست بدارد.»

انسان باید فرصت طلب باشد

انسان باید فرصت طلب باشد و به تعبیر علی علیه السلام که فرمود: «اغتنموا الفرص؛ فرصت‏ها را غنیمت بشمارد.» زمانی خواهد آمد که این فرصت ها از دست ما رفته‏است و ما حسرت آن را خواهیم خورد. پس در این ایام نسبت به اعمال صالح و آدابی که وارد شده است غفلت نکنیم! به ‏خصوص ادعیه وارده که همه‏اش جنبه توحیدی دارد را بخوانیم.

این دهه ، دهه ی توحید است
اصلاً از این دعاها فهمیده می‏شود که مسأله توحید در این ایّام محوریّت داشته و باید بگوییم که این دهه، دهه توحید است. راجع به حضرت موسی سلام الله علیه هم آمده است که وعده دیدار او با خداوند، در همین دهه بود، نه ماه رمضان!

حوزه نت

توصیه آیت الله سیستانی به نماز دهه اول ذی الحجه

در شبهای ماه ذی الحجه از اول تا نهم ماه به خواندن یک نماز سفارش شده است فلسفه آن نماز چیست ؟

 فلسفه نماز ذی الحجه ممکن است علت های گوناگونی داشته باشد ، از جمله اگر مسلمانی به علتهای گوناگون مانند عدم استطاعت مالی یا بیماری نتواند به حج برود می تواند با خواندن این نماز در ثواب حجاج بیت الله الحرام سهیم گردد.

پرسش: علت انتخاب آیه ۱۴۲ از سوره اعراف در نماز های ذی الحجه چیست ؟

پاسخ: علت انتخاب این آیه دلایل متعددی می تواند داشته باشد . به عنوان مثال : ده روز اول این ماه عشره معلومات است که مکمل چهل روز وعده خداوند سبحان با حضرت موسی (علیه السلام) بوده و یا روز هشتم این ماه مصادف است با تجلی پروردگار بر کوه طور برای حضرت موسی علیه السلام و همراهانش.
منبع: حوزه نیوز