ما در تاریخ افراد بسیاری داریم که با ایمان بودند و در راه دین و بندگی بودند اما عاقبت بخیر نشدند و عوامل بسیاری تاثیر گذار بود و انچه مهم است هیچ کس از عاقبت خود خبر ندارد. یک نمونه بارز آن که در قرآن هم به نام او اشاره شده بلعم باعورا است او حتی اسم اعظم را می دانست و در بالاترین درجه قرار داشت یعنی اگر دین صد پله دارد او به نود آن دست پیدا کرده بود هر چقدر انسان پایین تر باشد و سقوط کند آسیب آن کمتر است و هر چقدر بالاتر سقوط دردناک تر و وحشتناک تر است. و یا شمر ملعون که از اصحاب حضرت علی (ع) بود اما سرانجام عاقبت بخیر نشد.و یا طلحه و زبیر و یا  محمد بن ابى العزاقر، معروف به «شلمغانى» که از کارگزاران معروف امام موسی کاظم (ع) بود و جزء گروه واقفیه گردید و گرفتار سرنوشت شومی شد و بسیاری از اصحاب و یاران معصومین (علیها السلام) که در نیمه راه برگشتند و حتی مورد لعن معصومین قرار گرفتند.

آیا همین که انسان تا یک مسیری را درست پیمود دیگر مطمئن می شود که تا آخر آن را درست می رود و یقین دارد که از رستگاران است اگر انسان یقین داشته باشد مطمئنا دچار تکبر و غرور می شود و خداوند انسان را همیشه بین خوف و رجا قرار داده است که تا اخرین لحظه پاورچین قدم بردارد. بله وقتی بهترین خلق عالم مولا امیرالمومنین(علیه السلام) وقتی شهادت خود را از زبان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می شنوند اولین چیزی که سوال می فرمایند این است ای پیامبر خدا! آیا در آن حالت، دینم سالم است؟ فرمود: دینت، سالم است .

و یا شخص بزرگواری همچون حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام که عقاید خود را بر امام‌هادی علیه‌السلام عرضه می دارند امام مهر ‌تأیید می‌زند و می‌‏فرماید‌‌‌«تو به راستی از دوستان حقیقی ما هستی، دینی که خداوند آن را می‏ پسندد، همین است که تو بیان کردی‌. پس بر آن ثابت و پایدار باش که خداوند تو را در دنیا و آخرت با گفتار استوار پا برجا و استوار بدارد‌.» ثابت و پایدار باش یعنی تا اخر بمان.

پس چه کسی به جرات می تواند بگوید من عاقبت به خیر می شوم من تا اخر دینم را حفظ می کنم و… برای ما طلبه ها پرتگاه و لغزش بیشتر از مردم عادی است پس به خدای بزرگ پناه می بریم و عاقبت به خیری را مسئلت می کنیم.