حالا فردا انجام میدیم

چقدر این کلمه بین ماها می چرخه و اصلا نمی دونیم فردایی هست یانه؟هیچ چیز به اندازه لحظه لحظه عمر انسان باارزشتر نیست چرا به راحتی آن را از دست می دهیم. امام صادق (علیه السلام)فرمودند: زیانکار کسی است که عمرش را لحظه به لحظه بر باد می دهد.

هر ساعتی باید برای کاری تنظیم شود و اینکه اجازه ندهیم فرصتها به راحتی از دست بروند چقدر از روز به کارهای مفید و سودمند می گذرد و چقدر آن به بطالت.هر کاری که صحیح و مناسب است نباید درنگ کرد و سریع انجام داد نمی دانیم شاید فردا پشیمان شدیم به خصوص درکارهای خیر که شیطان انسان را منصرف می کند.

وقت خود رابه کارهایی که سودی ندارد تلف نکنیم. چقدر وقت خود را در شبکه های اجتماعی، تلویزیون می گذرانیم در حالیکه می توان همین وقت را تقسیم کرد و با رسیدگی به خانواده(پدر و مادر، همسر و فرزندان) گذراند.

چقدر کارهای انباشته شده ای که به فردا موکول می کنیم نه فردا بلکه هیچ گاه انجام نمی شود.هر لحظه و ساعتی فقط برای همان لحظه و ساعت تنظیم شده پس همیشه در حال، زندگی کنیم نه در گذشته و کارهای انجام نشده و نه در آینده که فردا انجام می دهیم.

 مراقب باشیم دلی نشکند این روزها خیلیها با مشکلات مالی، خانوادگی، جسمی و روحی مواجه هستند اگر مانتوی گرانی میپوشیم ببینیم توی کلاس چند نفر مدتهاست حتی یه مانتوی ساده هم نخریدند بپوشند اگر از مسافرتها می گیم شاید خیلیها سالهاست جایی نرفتند اگر از اشپزی و غذاهای متنوع و لذیذ ظهر و شاممون می گیم مراقب باشیم شاید خیلی ها ساده ترین غذاها سر سفرشون هست. حتی با ماشین مدل بالا این طرف و اون طرف می ریم، نزدیک حوزه که رسیدیم جلوتر پارک کنیم شاید کسانی باشند حتی کرایه رفت و آمد هم نداشته باشند. حواسمون به اطرافیانمون بیشتر باشه شاید این روزها برای ما هم تکرار بشه

عاقبت به خیری

این داستان واقعی خانواده ای است که خیلی ها دوست داشتند مثل این خانواده زندگی کنند ولی سرانجام تلخ این خانواده همه رو به بهت و حیرت فرو برد.

امیر صاحب چند هتل و تالار پذیرایی بود اکثر مراسمات عروسی و …در این هتل ها انجام می شد خیلی ها افسوس زندگی امیر رو می خوردند. سامان و ساسان پسرهای امیر بودند. و قرار بود برای زندگی به خارج از کشور بروند اما نمی دانستند چه چیزی در انتظارشان هست.

نزدیک چهارشنبه سوری بود پلیس به صورت گسترده درباره عواقب چهارشنبه سوری و مشکلات آن به خانواده ها تذکر داده بودند، اکثر خانواده ها سعی می کردند فرزندانشان را از رفتن در خیابان و مشکلاتش باز بدارند و امیر هم مثل خیلی از پدرهای دیگر از رفتن سامان به خیابان جلوگیری کرد. جر و بحث بین امیر و سامان بالا گرفت ولی امیر اجازه رفتن نداد و سامان هم ناراحت به اتاقش رفت. امیر نمی دانست قراره چه اتفاقی رخ بده، نمی دانست به زودی تمام زندگیش از دست خواهد رفت. شب وقتی مادر سامان برای خوردن غذا سامان را صدا کرد سامان در را باز نکرد وقتی در اتاق سامان را باز کرد جیغ کشید و از حال رفت، امیر با صدای جیغ، خود را به اتاق سامان رساند ولی باورش نمی شد سامان خود را حلق آویز کرده بود. پدر شوکه شده بود و مادر سامان باورش نمی شد میوه ی دلش را از دست داده و تمام ارزوهایش برباد رفته، مادر سامان امیر را مقصر مرگ سامان می دانست و تمام فامیل به خاطر این کار امیر  را سرزنش می کردند اما این فشار و شوک باعث شد امیر هم نتواند طاقت بیاورد و دو روز بعد از مرگ سامان در یکی از هتل ها خود را حلق آویز کند و برگ زندگی او هم پایان یافت. و این اتفاق نه برای ان خانواده بلکه برای اقوام و حتی مردم شهر غیر قابل باور بود. و مادر سامان کارش به جنون کشید و در بیمارستان بستری شد و ساسان هم تصمیم به خودکشی گرفت که موفق نشد. و این سرنوشت خانواده ای شد که تا چند ماه قبل بعضی ها افسوس زندگی انها را می خوردند. نمی دانم چه چیزی باعث این فاجعه شد و نمی توان قضاوت کرد ولی مسلما اگر دستورات دین در زندگی این شخص پیاده می شد هیچگاه این اتفاق رخ نمی داد اما هیچ گاه انسان نباید به خود مغرور شود و هر لحظه نگران عاقبت کار خویش باشد و به فرموده امام صادق علیه السلام«وَ أَنْ تَغْتَرَّ بِحِلْمِهِ عَنْكَ» می‌خواهی عاقبت بخیر شوی، به حلم خدا مغرور نشو. (عیون‏أخبارالرضا، ج‏۲، ص‏۴)

به کجا چنین شتابان

چند سال پیش وقتی فقط 5 یا6 سال داشتم وقتی بیرون از منزل جایی می رفتم دوست داشتم چادر سرم باشه  اگر خانمی رو با مانتو می دیدیم برام جای سوال بود که چرا چادر سرش نیست خوب می گفتن مانتو گشاد هست و پوشیده و اسلام منع نکرده. کم کم دیدم تعداد مانتویی ها، زیاد و چادری ها کم می شد و همه همین رو می گفتند. چند سال که گذشت دیدم همین افرادی که مانتوی مشکی گشاد می پوشیدند حالا مانتوی روشن، کوتاه چسبان می پوشند و میگن باید زن آزادی داشته باشه چه اشکالی داره زن رنگ روشن بپوشه. و رسید به جایی که به جای مقنعه، روسری و سرانجام شال و کلاه و حالا به بهانه باد زدن روسری از سر می افته. بله کار به جایی رسیده که برای شل حجابی رقابت ایجاد شده هر وقت از خانه بیرون می روم یکی از همسایه ها را با وضعیت عجیب که باورم نمیشه فلانی باشه می بینم. خانمی که بسیار مذهبی بودند و همیشه چادر سرشان بود روزی در خیابان دیدم بلوز و شلوار تنگ باورم نمی شد چرا اینقدر عوض شدیم، چه چیزی باعث شده چوب حراج به عفت و حیای خود زدیم، واقعا به کجا چنین شتابان.

در حدیثی از امیرمؤ منان على علیه السلام مى فرماید:اءشدّ الذّنوب ما استَهان به صاحبه؛ بدترین گناهان ، آن است که صاحبش آن را کوچک بشمرد.  کلمه التقوی، ج2، ص294

جایگاه مد و مدگرایی در سبک زندگی

در تعالیم اسلام شکل و فرمی خاص، برای پوشش و آرایش معرفی نشده است، اما جهت مصونیت مسلمانان از پیآمدهای منفی افراط و تفریط در خودآرایی و مدگرایی، معیارهای اصلی و متغیر خاصی را برای مسلمانان، متناسب با نیازهای ثابت و متغیر ادوار مختلف تعیین کرده است.

مقدمه
اگرچه مدگرایی در نیازهای طبیعی انسان ریشه دارد و برخاسته از روحیه نوگرایی اوست؛ اما از ابعاد مختلف اعتقادی، اخلاقی، روانشناختی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی آسیب­ ها و پیامدهای منفی متعددی را ایجاد می­کند. از سوی دیگر مدگرایی غربی آثار مخربی در زندگی فردی و اجتماعی انسان بر جای می گذارد.
اما پرسش مهمی که باید بررسی شود آن است که، با وجود پدیده مدگرایی در عصر حاضر و تهدید هویت ملی و دینی مسلمانان، به ویژه جوانان، دستورالعمل اسلام برای کسانی که از یک سو می خواهند به روز باشند و از سوی دیگر سبک زندگی خود را مطابق با دستورات اسلام تنظیم کنند، چیست؟ دست یابی به پاسخ این پرسش امکان پذیر نیست مگر با بررسی و تحلیل قواعد و ویژگی های موجود در اسلام. ویژگیهای ممتازی که موجب شده این دین ضمن حفظ اصول و ارزش های خویش، پاسخگوی تمامی نیازهای جوامع مختلف بشری در هر زمان و مکانی باشد.
 اسلام و پاسخ­گویی به نیازهای ثابت و متغیر بشر
یکی از مهم ترین ویژگی های دین اسلام این است که برای احتیاجات ثابت بشر، قوانین ثابت و برای احتیاجات متغیر وی وضع متغیری در نظر گرفته است؛ چرا که پاره ای از احتیاجات بشر، چه در زمینه فردی و شخصی و چه در زمینه های عمومی و اجتماعی، وضع ثابتی دارد و در همه آنها یکسان است. به عنوان نمونه، آن پاسخی که بشر باید به غرایز خود بدهد و آن نظامی که باید به اجتماع خود بدهد، از نظر اصول و کلیات در همه زمانها یکسان است و اسلام برای این گونه احتیاجات، قوانین ثابتی دارد.
قسمت دیگری از احتیاجات بشر احتیاجات متغیر وی است که قوانین متغیر و ناثابتی را ایجاب می کند. اسلام درباره این احتیاجات متغیر، وضع متغیری در نظر گرفته و با مربوط کردن متغیرها با اصول ثابت، در هر وضع متغیری قانون فرعی خاصی را به وجود می آورد. به گونه ای که مراعات این معیارها در هر عصر و زمان برای پیروان اسلام موجب برخورداری مسلمانان از منافع و جنبه­ های مختلف زندگی گردیده و از گرفتار شدن در راه­ ها و روش­ های غلط و آداب و سنت های نادرستی که دامنگیر دیگران می شود، مصونیت می بخشد.
در تعالیم اسلام شکل و فرمی خاص برای پوشش و آرایش معرفی نشده و اصراری به تبعیت از یک مدل خاص به عمل نیامده، اما جهت مصونیت مسلمانان به از دست دادن هویت ملی و دینی­شان و نیز در امان ماندن از پی آمدهای منفی افراط و تفریط در خودآرایی و مدگرایی، معیارهای اصلی و متغیر خاصی را برای مسلمانان، متناسب با نیازهای ثابت و متغیر دوران مختلف تعیین کرده است. مجموعه این اصول و متغیرهای مبین دیدگاه اسلام درباره مد و مدگرایی، در هر جامعه وجود دارد.
برای روشن شدن هر چه بیشتر این مسئله، ابتدا متغیرهایی که بر اساس آن، پوشش و آرایش افراد در طول قرن های مختلف می­توانند تغییر یابد را معرفی می کنیم، سپس اصول ثابت اسلامی که باید این متغیرها بر اساس آن تنظیم گردد را تبیین می کنیم.[1]
 
متغیرهای اسلام درباره پوشش و آرایش چیست؟
از دیدگاه اسلام پنج متغیر مهم در شکل­ گیری و تغییر پوشش و آرایش افراد تأثیر گذار است که به تدریج به آن اشاره می­ کنیم.
 
۱. مقتضیات زمانی
در گذر زمان عوامل متعددی مثل بهبود شرایط اقتصادی فرهنگی جامعه، ورود طرح های نو یا ورود فن آوری های جدید در عرصه بافت پارچه های مختلف و… دست به دست هم داده و در نوع پوشش افراد تاثیر مستقیم گذاشته اند؛ به گونه ای که هر دوران، پوشش خاص خود را اقتضا می­ کند.
پیشوایان معصوم(ع) عالم علاوه بر گوشزد کردن این موضوع از طرق مختلف به پیروان خود، در عمل نیز پوشش و آراستگی خود را متناسب با مقتضیات زمان تنظیم می کردند. در این جا به چند نمونه اشاره می کنیم.

نمونه اول: از امیرالمؤمنین علی(ع) درباره کلام رسول خدا(ص) که فرموده بود: «پیری را با خضاب بپوشانید و خود را همانند یهود مگردانید» سؤال کردند.[2] ایشان در پاسخ فرمودند: همانا گفته آن حضرت در زمانی بود که اهل دین کم بودند، اما اکنون که میدان اسلام فراخ گردیده و دعوت آن به همه جا رسیده، هر کس اختیار خود دارد. (می تواند خضاب کند یا آن را رها کند.)[3]

نمونه دوم: فردی به نام سفیان ثوری در انتقاد به نوع پوشش امام صادق(ع) ، به ایشان عرضه داشت: شما روایت می کنید که علی(ع) لباس خشن می پوشید، و حال آنکه خودتان لباس قومی و مروی (دو پارچه قیمتی منسوب به قهستان و مرو) می پوشید؟! حضرت فرمودند: وای بر تو! على ما در زمان تنگ دستی مردم زندگی می کرد، ولی چون روزگار فراخی رسید، نیکان زمانه به آن شایسته ترند.[4]
در روایت دیگری، آن حضرت با تأکید بر نقش مقتضیات زمانه بر نوع پوشش فرمودند: شیعیان ضعیف الایمان دوست دارند که من بر پلاس بنشینم و لباس خشن بپوشم، ولی زمانه اقتضا ندارد.[5]
با توجه به آنچه گفته شد، معلوم می شود یکی از متغیرهای مهمی که اسلام در نوع پوشش و آرایش مسلمانان در نظر گرفته، مقتضیات زمان است و نوع پوشش و آرایش افراد بر اساس عرف زمان قابل تغییر است چنان که امام صادق(ع) فرمودند: خیر لباس کل زمان لباس اهله؛[6] بهترین لباس هر زمان، لباس اهل آن زمان است.

. موقعیت خاص فردی
به طور طبیعی موقعیت های خاصی که افراد در آن قرار دارند در نوع پوشش و آرایش آنها تاثیر می گذارد، مثلا نوع پوشش کسی که در کنار همسر خود قرار دارد با زمانی که در اجتماع و بین نامحرمان است، تفاوت دارد. اسلام با لحاظ کردن این متغیر، راهنمایی­ های لازم را به مسلمانان ارائه کرده است که به سه نمونه اشاره می کنیم.

الف) موقعیت های زناشویی
آیات، روایات و سیره عملی معصومین(ع)گویای آن است که اسلام محدودیتی در نوع آرایش و پوشش زن و شوهر، هنگام قرار گرفتن در کنار یکدیگر قائل نشده، بلکه به آنها توصیه کرده که هنگام حضور در کنار یکدیگر از بهترین لباس و لوازم زینتی و آرایشی خود استفاده کنند؛ همانگونه که رسول خدا(ص) فرموده اند:
علیها أن تطیب بأطیب طیبها و تلبس أحسن ثیابها وتزین باحسن زینتها و تعرض نفسها علیه غدوه و عشیة؛[1] بر زن لازم است خود را خوشبو کند، بهترین لباس هایش را بپوشد، به بهترین وجه زینت کند و با چنین وضعی صبح و شب با شوهرش ملاقات کند.
از سوی دیگر، دین اسلام از زنان مؤمن می­خواهد در موقعیت­های اجتماعی و هنگام حضور در اجتماع و در میان نامحرمان، از به نمایش گذاشتن خود و زینت هایشان به شدت پرهیز کنند؛ خداوند متعال در این باره می فرماید:
« وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُیُوبِهِنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِینَ غَیْرِ أُولِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَاتِ النِّسَاءِ وَلَا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ مَا یُخْفِینَ مِنْ زِینَتِهِنَّ وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِیعًا أَیُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ»[2]؛
و به زنان با ایمان بگو دیدگان خود را [از هر نامحرمی] فرو بندند و پاکدامنی ورزند و زیورهای خود را آشکار نگردانند، مگر آنچه که طبعا از آن پیداست و باید روسری خود را بر سینه خویش [فرو] اندازند و زیورهایشان را جز برای شوهرانشان و آشکار نسازند و پاهای خود را [به گونه ای به زمین نکوبند تا آنچه از زینتشان نهفته می دارند، معلوم گردد. ای مؤمنان! همگی [از مرد و زن] به درگاه خدا توبه کنید، امید که رستگار شوید.
در سیره عملی معصومین (ع) نیز دیده می شود که آن بزرگواران، هنگام حضور در کنار همسرانشان از لباس هایی استفاده می کردند که آن را هنگام حضور در اجتماع استفاده نمی­کردند.
در روایتی نقل گردیده که یکی از یاران امام باقر (ع) بر ایشان وارد شد در حالی که آن حضرت روپوش سرخ تندی به تن داشتند. آن فرد با دیدن لباس تبسمی کرد. امام (ع) به ایشان فرمود: می دانم چرا خندیدی! از این لباس من خندیدی؟ ثقفیه، همسرم مرا به پوشیدن این مجبور کرد، و فرمودند: ما با این جامه نماز نمی خوانیم و شما نیز در لباس سرخگون نماز نگزارید.[3]

ب) موقعیت های شغلی و کاری
اقتضای کار و تلاش آن است که لباس مخصوص خود را داشته باشد، از همین رو هنگامی که از امام کاظم (ع) سوال شد: اگر انسان ده دست جامه داشته باشد اسراف است؟ فرمود: نه، بلکه برای حفظ جامه ها بهتر است، اسراف آن است که لباس بیرون را وقت کار بپوشی.[4]

ج) حضور در جمع دوستان
یکی از موقعیت های خاص که هر انسانی در زندگی خود بارها تجربه کرده و متناسب با آن، نوع پوشش و آرایش خود را تغییر می دهد، حضور در جمع دوستان و آشنایان است که در قالب دیدارهای خانوادگی و مهمانی ها و مجالس مختلف صورت می پذیرد. اسلام این موضوع را نیز لحاظ کرده و بر آن تأکید کرده است. پیامبر خدا(ص) فرمودند:.
إن الله یحب إذا خرج عبده المؤمن إلى أخیه أن یتهیأ له و أن یتجمّل؛[5]
خدا دوست دارد هنگامی که بنده مؤمنش به نزد برادر خود می رود، خود را مرتب و آراسته کند.
در روایت دیگری می خوانیم:
لیتزین أحدکم لأخیه المسلم إذا أتاه کما یتزین للغریب الذی یجب أن یراه فی أحسن هیئة؛
هر یک از شما، برای برادر مسلمانی که به دیدنتان می آید، باید خویش را بیاراید، چنان که برای بیگانه زینت می کند و دوست دارد او را به نیکوترین شکل ببیند.

منابع:
موسوی؛ سید حسن (1394)، مد و مدگرایی و جایگاه آن در سبک زندگی اسلامی، انتشارات بوستان کتاب، قم، چاپ اول.

مد و تبلیغات
هر مد، درواقع، تابلوی تبلیغاتی یک فرهنگ یا خرده فرهنگ است. پس استفاده‏ کننده از یک مد، باید به مثبت یا منفی بودن فرهنگ آن مد توجه کند و زمام فکر و عمل خود را بدون بررسی دقیق، در اختیار آن مد و صاحبان فرهنگی آن قرار ندهد.
بسیاری از شرکت‏های تجاری و تولیدی برای اینکه تعدادی از مردم، محصولات نشان‏دار آنها را مصرف کنند، هزینه‏ های هنگفتی می ‏پردازند. برای نمونه، در ساخت فیلم‏ها و سریال‏ها و مسابقات ورزشی، به عنوان حامی مالی برخی اشخاص حقیقی و حقوقی سرمایه‏ گذاری می‏کنند تا برای چند لحظه، نشان آن شرکت به نمایش درآید.
جریان‏های فکری، بیشتر از راه مد و تبلیغ باورهای خاستگاه خود، حضور و گسترش می‏یابند. در کشورهای غربی، حزب‏ها، جمعیت‏ها و گروه‏های فراوانی با باورهای گوناگون دینی، سیاسی، اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی وجود دارند که اعتقادهای آنها در بیشتر موارد با هویت اسلامی و ایرانی ما سازگار نیست، به‏ ویژه گروه‏هایی مثل: شیطان‏ پرستان، هم‏جنس‏ گرایان و فمینیست‏ها. این گروه‏ها برای خود شعارهایی در نوع لباس، نوع دوخت، ترکیب رنگی، طرح خاص، آرایش مو و چهره، دست‏بندها و گردن ‏آویزها فراهم آورده‏ اند. از این رو، استفاده از نشانه‏ های مد آنان می‏تواند به معنی وابستگی به آن جمعیت‏ها، پذیرش آنها، علاقه به آنها، هم‏فکری و هم سویی با آنها و تبلیغ‏شان باشد. کار منطقی آن است که پیش از پیروی کردن از این مدها، به شناخت کافی درباره آن گروه، هدف‏ها و باورهای آنها دست یابیم. در غیر این صورت، حرکتی انفعالی و بی‏ پایه و تقلیدی کورکورانه شکل خواهد گرفت.
1. جریان‏های فکری، از راه مد، حضور و گسترش می‏یابند.
2. استفاده از هرگونه مد، تبلیغ جمعیتی است که این مد از آنجا برخاسته است.
3. پیروی بدون تحقیق از یک مد، نوعی تقلید کورکورانه است.
4. اجرای مد، قرار گرفتن در سیاهی لشکر پیروان اندیشه مد است.
مد و اتهام
انسان‏ها در زندگی خود گاه با مسائل تخصصی روبه ‏رو می‏شوند که در این حالت، بنا بر نظر کارشناس آن فن رفتار می‏کنند. برای مثال، هنگام بیماری، با نظر و دستور پزشک و صلاح‏دید او عمل می‏کنند یا در مسائل فقهی، از مرجع خاصی تقلید می‏کنند. در مقابل، برای مواردی چون نوع لباس، آرایش و مد، عملکرد شخص باید برخاسته از باورها، نیازها و شرایط فرهنگی و بومی او باشد، نه بر اساس تقلید کورکورانه از دیگران. بی توجه بودن به این نکته‏ ها در انتخاب مد، نشان ‏دهنده سستی فرد در حفظ اعتقاد و منش اخلاقی اوست و درواقع، چنین شخصی، خود را در معرض نوعی اتهام قرار داده است. در کلام پیشوایان معصوم علیهم‏السلام نیز در این باره سخنانی آمده است، چنان که در حدیثی از امیرالمؤمنین علی علیه‏ السلام می‏خوانیم:
مَنْ عَرَضَ نَفْسَهُ لِلتُّهْمَةِ فَلایَلُومَنَّ مَنْ أَساءَ بِهِ الظَنُّ.
هر کس خودش را در معرض اتهام قرار دهد، کسی را که به او گمان بد برد، سرزنش نکند.
آن امام همام در جای دیگر فرموده است: «وَ ایّاکَ وَ مَواطِنَ التُّهْمَةِ؛ از جایگاه‏ های تهمت دوری کن».
پس با توجه به این حقیقت عرفی، نسنجیده استفاده کردن از مدهای نامناسب، به معنی ایجاد بهانه اتهام است. برای مثال، اگر فردی، ناآگاهانه از مدی که نماد «شیطان‏پرستی» است، استفاده کند، در صورتی که بیننده او بدون پرس‏وجو، او را یک «شیطان ‏پرست» بپندارد، در اینجا آن‏که سزاوار سرزنش است، فرد مدگراست، نه بیننده؛ زیرا آن شخص با استفاده از چنین مدی، خود را در معرض تهمت دیگران قرار داده است.
همچنین به کارگیری این نمادها، به معنی بالا بردن تعداد طرفداران و علاقه ‏مندان آن جمعیت خواهد بود. به عبارت دیگر، سیاهی لشکر آن نگرش به شمار می‏رود و مانور تبلیغاتی گسترده ‏ای را برای آنها فراهم می‏آورد. یکی از شاخص‏های رسانه ‏های غربی در تجزیه و تحلیل باورهای ما، استفاده از همین نمادهاست. شاید تعجب کنید اگر در رسانه‏ ای بشنوید: «گرایش جوانان ایرانی به گروه فلان افزایش یافته است و این مطلب را می‏توان در شیوه پوشش و آرایش آنها می‏توان دید».
1. معمولاً انسان‏ها براساس آنچه می‏بینند، قضاوت می‏کنند.
2. با استفاده و اجرای مد، مواد خام قضاوت بینندگان فراهم می‏شود.
3. انسان حق ندارد مقدمات متهم شدن خودش را فراهم کند.
4. اجرای مد، قرار گرفتن در سیاهی لشکر پیروان اندیشه مد است.

حوزه

مد و روان‏شناسی
میان روح و جسم آدمی، ارتباط تنگاتنگی وجود دارد و این دو، تأثیر متقابلی بر یکدیگر می‏گذارند و میان آنها کنش و واکنش‏های مختلفی شکل می‏ گیرد. نمادها ودگرگونی‏ های مادی و معنوی پیرامون انسان، بر روح و روان او تأثیر مستقیم دارند و هر اثرپذیری روحی، پی‏آمدهای رفتاری ویژه ‏ای دارد. برای مثال، گاهی انسان از شنیدن نوعی موسیقی و آهنگ به آرامش می‏رسد و از شنیدن نوعی دیگر از موسیقی، پرخاش‏گر می‏شود. همچنین رنگ‏ها به تنهایی یا در کنار دیگر رنگ‏ها تأثیر ذهنی ویژه ‏ای بر فرد می‏گذارند. رنگ‏های گرم و رنگ‏های سرد، پیام‏های روانی متفاوتی را به افراد منتقل می‏کنند. انواع خط‏های موجود در طبیعت و چگونگی نمایان شدن آنها در برابر دیدگان بیننده، معانی قراردادی غیرمستقیمی را به روان آدمی القا می‏کنند.
طراحان مد نیز معمولاً با بهره‏ گیری از این نکته ‏ها می‏کوشند هدف‏های مورد نظر را در بیننده اجرا و این افراد نیز با تأثیرپذیری روانی، بنا بر خواسته‏ های آنان رفتار کنند.
طراحان مد به کمک «روان‏شناسی مد»، قصد تأثیرگذاری بر مخاطب و تحریک او به انجام دادن کاری معین را دارند. بنابراین کسی که به دنبال مدگرایی است نباید از این نکته غفلت کند.
چیستی مد
در بیشتر موارد، مفهوم واژه «مد» با «شعار»، ارتباطی نزدیک دارد. امروزه در جامعه ما واژه شعار به معنای سخن بی عمل به کار می ‏رود، در حالی که معنی واقعی آن «فهماندن» و «اعلان خلاصه» است. برای مثال گاهی می‏شنویم: کنگره فلان با شعارِ فلان بر پا شد یا شعار انجمن فلان این است. پس شعار؛ یعنی اعلان خلاصه هدف‏ ها و باورها.
شعار همیشه در قالب لفظ نیست، بلکه گاهی نوعی از طرح، رنگ و لباس ویژه می‏تواند حامل پیام یک شعار باشد. یک پلیس با لباس مخصوص خود، به بیننده می ‏فهماند که: «من یک پلیس هستم.» نشانی که بر سربرگ نوشته ‏ای قرار می ‏گیرد، وابستگی آن را به یک شرکت، ادراه یا نوعی انجمن خبر می‏دهد. بنا براین، مد نیز نوعی شعار است و پیامی را آگاهانه به مخاطب منتقل می‏کند.
1 مد و مدگرایی، نوعی شعار به شمار می‏آید.
2. شعار، به معنای فهماندن خلاصه هدف‏ها و باورها یا آشکار کردن وابستگی به چیزی است.
3. شعار می‏تواند یک جمله، طرح، رنگ ولباس ویژه‏ای باشد.

شعار و مخاطبان
افرادی که مخاطبان شعارها قرار می‏گیرند و با آن ارتباط سمعی یا بصری می‏یابند، معمولاً بدون تحقیق و بی‏ اختیار، پیام نهفته در شعار را دریافت می ‏کنند و با حرکت ذهنی معین براساس آنها، استدلال‏های عقلی خود را سامان می‏دهند. البته این کار، از سوی افراد نکته‏ سنج، کم ‏دقتی به شمار می ‏آید.
در روایت‏های امامان معصوم علیهم‏السلام به نکته‏ های ارزنده‏ای دراین باره اشاره شده است. امام صادق علیه‏ السلام می‏فرماید:
لا تَصْحَبُوا أَهْلَ الْبِدَعِ وَ لاتُجالِسُوهُمْ فَتَصیرُو عِنْدَ النّاسِ کَواحدٍ مِنْهُمْ.
با اهل بدعت هم‏صحبت نشوید و با ایشان هم‏نشینی نکنید؛ زیرا نزد مردم، یکی از آنها شمرده می‏شوید.
رسول اکرم صلی ‏الله ‏علیه ‏و‏آله نیز فرموده است: «مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ؛ هر کس خودش را به گروه خاصی شبیه سازد، جزو آنها شمرده می‏شود».
این سخنان، بازگوکننده یکی از حقیقت‏های رفتاری انسان‏ها در جامعه است و با توجه به آنها درمی‏یابیم. اگر از کسی شعاری دیده یا شنیده شود، بیننده و شنونده، ناخودآگاه، پیام موجود در شعار را دریافت می‏کند. سپس با قضاوت کردن بر اساس آن، حکمی را برای خود، صادر و با آن ارتباط برقرار خواهد کرد. این ارتباط می‏تواند از نوع هم‏فکری، تقلید، عضویت، پیروی، علاقه ‏مندی و وابستگی باشد و چه بسا خود شعاردهنده از این ارتباط و قضاوت، بی ‏خبر باشد.
مد، به طور پنهانی و سریع بر شخص مدگرا تأثیر می‏کند. بنا براین، انسان باید در استفاده از مد، هوشیار باشد.

منبع: حوزه