“وفا” به معنای پای بند بودن و متعهد شدن به میثاق و عهد و پیمان است، که انسانیت انسان و مسلمان بودن به میزان وفا و پای بند بودن به عهد و پیمان بستگی دارد، هر اندازه شخص به این ارزش اخلاقی پای بند باشد از انسانیت انسان و کمال ایمانی بیشتری برخوردار است و هر اندازه که از این ارزش اخلاقی فاصله داشته باشد و عهد و پیمان را نقض نماید، به معنای دور بودن از کمالات انسانی است، از همین رو قرآن کریم در آیه(91) سوره نحل به وفای عهد و پیمان بسیار اهمیت داده است و خطاب به مسلمانان می فرماید:« و اوفوا بعهدالله اذا عاهدتم و لا تنقضوا الایمان بعد توکیدها: و به پیمان خدا،چون پیمان بستید، وفا کنید، و سوگندها را پس از استوار کردن آنها نشکنید».

همچنین در روایات وفای به عهد وپیمانمساوی با ایمان و دین دانسته است از همین رو پیامبر (صلی الله علیه و آله و السلم) فرمودند: « لا ایمان لمن لا امانه له و لا دین لمن لا عهد له؛ کسی که امانت داری نمی کند، ایمان ندارد و کسی که وفای به عهد نمی کند، دین ندارد».

همچنین ملاک و میزان قبول اعمال را، در وفای به عهددانسته اند و علی (ع) فرمود:«ان الله تعال: لا یقبل الا العمل الصالح و لا یقبل الا الوفاء بالشروط و العهود: خداوند عملی را قبول نمی کند، مگر آنکه عمل صالح باشد و عملی را قبول نمی کند، مگر آنکه شخص به عهد و شرفی که بسته است وفا کرده باشد».(سید محمد تقی قادری،1394،ص255و256).