آزادی از جهالت

 پیامبران آمده‌اند که اندیشه «پوچی» را از مغز ما بیرون کنند اگر جهان آخرت که جهان جاودانگی است نبود و اگر جهان، مقصد نهایی نداشت که واقعاً مقصد باشد نه «مرحله» و «منزل»، گردش روزگار چیزی از نوع سرگشتگی بود و به اصطلاح قرآن خلقت و آفرینش، «عبث» و «باطل» و «لعب» بود.  اما پیامبران آمده‌اند که جلو این اشتباه اساسی را بگیرند و ما را به حقیقتی آگاه سازند که ندانستن آن سراسر هستی را در نظر ما پوچ و بی‌معنی می‌کند و اندیشه «پوچی» را در مغز ما رسوخ می‌دهد.  با رسوخ اندیشه پوچی، و به عبارت دیگر با پوچ‌پنداری، خود ما به صورت موجودی پوچ و بی‌معنی و بی‌هدف درمی‌آییم. یکی از آثار ایمان و اعتقاد به عالم آخرت این است که ما را از پوچ‌پنداری و پوچ بودن نجات می‌بخشد و به ما و اندیشه و هستی ما معنی می‌دهد. ? استاد مطهری، زندگی جاوید یا حیات  @motahari_ir