انسان در گرو تلاش خویش است مراسمی شرکت داشتم بهنگام صرف غذا مشاهده کردم غذا چرب است مقدار اندکی را خوردم به دوستم گفتم بقیه دست زده نیست اگر می خواهی بردار من نمی خورم او بقیه غذای مرا روی غذای خودش خالی کرد ودر همین حال سرش را تکان میداد گفتم چی شده؟ گفت هم چربی خون وهم قند خونم بالاست گفتم خوب نخور کسی مجبورت نکرده دوباره سرش را تکان داد ومشغول خوردن شد.  فهیمدم او توان شورش کردن بر علیه خود را ندارد، یعنی با آنکه میداند آنچه می خورد برای وی مضر است، اما می خورد؛ زیرا نمی تواند جلوی خودش را بگیرد مانند آنکسی که به درخت آویزان شده ، فقط می تواند بگوید بدادم برسید اما هیج اقدامی برای رهائی خویش انجام نمیدهد. واقعیت آن  است که تا روح وروان انسان آماده نشود انسان هرگز  توان دست زدن به اقدامی که موجب رهائی وی شود را ندارد، واگر این آمادگی روحی و روانی ایجاد شد وشروع به حرکت کرد خداوند نیز اورا یاری می رساند. در منابع دینی آمده است « وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ‏»() یعنی اولا؛ می بایست حرکتی آغاز شود زیرا تا تلاش ومجاهده فرد نباشد کمک الهی نخواهد بود.  ثانیا؛ راه های مختلفی برای رسیدن به مقصد است که تاانسان با آن مواجهه نشودنمی تواند درک کند (لذا گفته شده است الطرق الی الله بعدد انفاس الخلائق مستحضرید انفاس جمع نفس به سکون فا نیست تا به معنای انسانها باشد زیرا جمع آن نفوس است بلکه جمع نفس به فتح فا است یعنی به تعداد نفس کشیدن راه به سوی خدا هست) ثالثا ؛اگر کاری  با نیت درست آغاز شود وبدرستی طی شود بی شک کمک ولطف الهی را در پی خواهد داشت.  پس  تاانسان قدمی برندارد،امکان نجات ورهائی از آنچه در آن گرفتار است نخواهد بود، ولازمه این سخن آن است که انسان آنچه دارد را بدرستی مدیریت کند وبوسیله همین داشته ها تلاش وسعی نماید تا به نداشته ها برسد .?? @aligelayri