شادنمودن مؤمن

وقتي خاستگاه احساس وابستگي و تعلّق خاطر عميق به ديگران و حل مشكلات آنها دين باشد و تلقّي عبادي بودن به آن ضميمه گردد، همه كارها و رسيدگي ها از ضمانت اجرايي مؤكّدي برخوردار مي شود. اين نگرش مشكلاتي را كه دامنگير افراد در جوامع نوين است و معمولا حل آنها مترتّب بر سودهاي متقابل ظالمانه است، تا حدّي جبران مي كند و انسان ها را براي دست زدن مشتاقانه به اقدامات مثبت، آن هم نه براي سودهاي ظالمانه، بلكه براي خشنودي خدا و اميد به آمرزش گناهان و پاداش اخروي برمي انگيزاند.[1]

از پیامبر اعظم (ص) نقل شده است که فرمودند:

«هیچ بنده‌ای به خانوادهی مؤمن، خوشحالی و شادمانی نمی‌رساند مگر آن که خداوند برای وی از آن شادی، مخلوقی می‌آفریند که روز رستاخیز پیش او آید…. مؤمن به او گوید: رحمت خداوند بر تو باد، تو کیستی؟ …. در پاسخ گوید: من آن سروری هستم که بر خانوادهی فلانی وارد ساختی».[2]

[1] . تحليلي اجتماعي از «اهتمام به امور مسلمانان» با نگاه به آيات و روايات، مهدي محمّدي صيفار معرفت شماره 103 - تير 1385
[2] ثواب الاعمال، صدوق، ص 180..