وفای به عهد و پیمان یکی از مهمترین محورهای اخلاق اسلامی است، در اهمیت وفای به عهد، همین بس که «اصل عدالت» که از بدیهی¬ترین اصول و پایه¬های اخلاق اجتماعی است؛ بدون آن در جوامع انسانی پیاده نمی¬شود و پیمان¬شکنان در صف ظالمان و جبّاران هستند.

آیات فراوانی در قرآن، و همچنین عباراتی در متون ادعیه و زیارتنامه ها وجود دارد که بیانگر عهد و پیمان و بیعت ما با خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت (علیهم السّلام) و امام زمان (علیه السلام) است.
در دعای عهد هر روز صبح می خوانیم:
«پروردگارا من در صبح همین روزم و تمام ایّامی که در آن زندگی کنم با او تجدید می کنم عهد خود و عقد بیعت او را که بر گردن من است که هرگز از این عهد و بیعت بر نگردم و تا ابد بر آن ثابت قدم باشم».
لذا ما هم پیمان با خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه (علیهم السّلام) و امام زمانیم. آن کس که با امام عصرش پیمان بسته؛ تمام وجود و اعمال و رفتارش باید همراه و هماهنگ با امام و عهدش باشد.
امام مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) در توقیعی می فرمایند:
«اگر چنان چه شیعیان ما- که خداوند توفیقشان دهد- در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند همدل می¬شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمی افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می¬گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین، و صداقتی از آنان نسبت به ما.»(طبرسی،1416ه.ق،ص600).
بنابراین جامعه ی منتظر بر آن است که عهد و پیمان خود با امام را به انجام رساند تا زمینه ی مناسب برای ظهور دولت حضرت مهدی (عج¬الله تعالی فرجه¬الشریف) فراهم شود.
بی تردید آنان که انتظار امام را می¬کشند و مشتاق یاری ایشان هستند، باید از هر لحاظ آمادگی های لازم را در زمان غیبت به دست آورند؛ از جمله رعایت عهد و پیمان؛ چرا که وقتی حضرت ظهور نمایند با یاران خود بر اصولی بیعت می¬نمایند که پای بندی به مفاد آن کار ساده ای نیست.(نوبخت،پایان نامه،1394،ص82)